''စည္းကမ္းျပည့္ဝေသာ သတင္းမ်ားကို ျပန္လည္တုံ႕ျပန္ျခင္း''

၂၄ ဇၷ၀ါရီ ၂၀၀၉။ ေနသန္ေမာင္
ကိုစိန္ဝင္းေရ ...ညစ္ညမ္းသီခ်င္းေတြ ျမန္မာျပည္မွာ တရားမဝင္ ပ်ံ႕ေနတဲ့သတင္းနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ၿပီးခဲ့တဲ့ သီတင္းပတ္က မဇိမသတင္းမွာ က်ေနာ္ေရးလိုက္တဲ့ ေဆာင္းပါးအေပၚ ကန္႕ကြက္သံေတြ ပလူပ်ံေအာင္ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေထာက္ခံတဲ့အျမင္ရွိသူေတြထက္စာရင္ ကန္႕ကြက္တဲ့အျမင္က အပံုႀကီးမ်ားတယ္လို႕ ယူဆပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ထြက္လာတဲ့အျမင္ေတြအနက္ လူပုဂိဳလ္အေပၚ ျပန္လည္ေဝဖန္တဲ့ အခ်က္ေတြကို တုံ႕ျပန္စရာမရွိေပမယ့္ က်ေနာ့္ေဆာင္းပါးရဲ႕ ဆိုလိုရင္း အႏွစ္ခ်ဳပ္ကို ျပန္ရွင္းျပဖို႕ေတာ့ လိုလာၿပီလို႕ ခံစားရပါတယ္။တုံ႕ျပန္မႈအမ်ားစုကေတာ့ ေဂ်ာက္ဂ်က္ရဲ႕ သီခ်င္းစာသားေတြက ဘယ္ေလာက္ ရိုင္းစိုင္းတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ ဒီဂရီအထိကို ညစ္ညမ္းတယ္၊ ဒီလိုညစ္ညမ္းမႈေတြကို ျမန္မာ့လူ႕အသိုင္းအဝိုင္းအေနနဲ႕ လက္ခံလို႕ မရဘူး၊ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနလို႕ မျဖစ္ဘူး၊ ဒီသီခ်င္းေတြကို နားေထာင္မိတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြ၊ ကေလးသူငယ္ေတြအတြက္ စာရိတပိုင္းဆိုင္ရာမွာ ဆိုးရြားတဲ့ အက်ဳိးဆက္ေတြျဖစ္လာမယ္၊ အမ်ဳိးသမီးေတြအေပၚ အျပင္းအထန္တိုက္ခိုက္ထားတယ္၊ သတင္းသမားေတြဟာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ မ်က္လံုးျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီအတိုင္း လက္ပိုက္ၾကည့္မေနဘဲ ေျပာခြင့္ရွိတယ္ စတဲ့အခ်က္ေတြပါပဲ။ဒီလို သီခ်င္းစာသားမ်ဳိးကို လြတ္လပ္ခြင့္အေနနဲ႕ ''ဘာမွမေျပာၾကပါနဲ႕၊ မႀကိဳက္ရင္ နားမေထာင္ပါနဲ႕''လို႕ ေျပာတဲ့က်ေနာ့္အေပၚ အေတာ္ကေလး ေဒါသထြက္ၾကဟန္ရွိပါတယ္။ က်ေနာ့္ေဆာင္းပါးမွာ မေက်နပ္တဲ့ ေဒါသသံေတြပါတာေၾကာင့္ တုံ႕ျပန္သူေတြဘက္ကလည္း ေဒါသသံေတြ၊ သေရာ္သံေတြကလည္း မပါမျဖစ္ ပါလာၾကပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အႏွစ္သာရျဖစ္တဲ့ လြတ္လပ္စြာ သေဘာထားအျမင္ ကြဲလြဲခြင့္ကို ႀကိဳဆိုသင့္ပါတယ္။ တုံ႕ျပန္လာသူေတြေရာ အေၾကာင္းအရာေပၚမွာ အျမင္သေဘာထား အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိတဲ့သူေတြကိုေရာ ႀကိဳဆိုပါတယ္လို႕ ေျပာခ်င္ပါတယ္။က်ေနာ့္ေဆာင္းပါးရဲ႕ အဓိကလိုရင္း အႏွစ္ခ်ဳပ္က က်ေနာ္တို႕ ျမန္မာလူ႕အဖြဲ႕အစည္း (အထူးသျဖင့္ ဖိႏိွပ္တဲ့ စစ္အာဏာရွင္ယႏရားေအာက္က လူ႕အဖြဲ႕အစည္း)အတြင္းမွာ ဖိႏွိပ္မႈမွန္သမွ်ကို ရတဲ့နည္းလမ္းမွန္သမွ်နဲ႕ ဆန္႕က်င္မႈေတြ အၿမဲလိုလိုရွိပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီနဲ႕ လူ႕အခြင့္အေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ေနမႈကလည္း ဆယ္စုႏွစ္(၂)ခု ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။စာေပ၊ သတင္းစာ၊ ဂီတ၊ အႏုပညာတို႕ရဲ႕ ကင္ေပတိုင္ ဆင္ဆာအဖြဲ႕ဟာ လြတ္လပ္တဲ့ သေဘာထားအျမင္ေတြကို အဓိက ပိတ္ဆို႕ထိန္းခ်ဳပ္တဲ့ ဌာနျဖစ္တာမို႕ လူတိုင္းရဲ႕ ေအာ့ႏွလံုးနာစရာ အဖြဲ႕ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕ ျပည္တြင္းေရာ၊ ျပည္ပကပါ ဒီဆင္ဆာအဖြဲ႕ကို တတ္ႏိုင္ရင္ ေဝးေဝးက ေရွာင္ၾကပါတယ္။ အခု ဟစ္ပ္ေဟာ့ပ္ ေျမေအာက္သီခ်င္းေတြအလွည့္က်မွ ျပည္တြင္းျပည္ပ သတင္းဌာနအခ်ဳိ႕က သတင္းေထာက္အခ်ဳိ႕က ဆင္ဆာအဖြဲ႕ကို တိုင္တန္းၿပီး အေရးယူေပးဖို႕ ေရးသားခဲ့တဲ့ အခ်က္။ ဒီအခ်က္အေပၚ က်ေနာ္အဓိကထားၿပီး ေျပာတာျဖစ္ပါတယ္။က်ေနာ့္တို႕ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြင္းမွာရွိတဲ့ မေကာင္းတဲ့စရိုက္ကို က်ေနာ္ေထာက္ျပဖို႕ ႀကိဳးစားတာပါ။
ဖိႏွိပ္ေရးယႏရားျဖစ္တဲ့ ဆင္ဆာအဖြဲ႕ကို ဘယ္လိုအေၾကာင္းအရာမ်ဳိးနဲ႕မွ က်ေနာ္တို႕ ေထာက္ခံစရာမရွိပါဘူး။ သူတို႕နဲ႕ တေသြးတည္းတသားတည္း အျမင္ေရာ အေတြးအေခၚေရာ တူညီတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီအခ်က္ဟာ မဟာျပသနာႀကီးျဖစ္လာပါၿပီ။ ေနာက္တစ္ခုက ကိုယ္မႀကိဳက္တဲ့ လက္မခံႏိုင္တဲ့အရာတစ္ခုကို ဒီဖိႏွိပ္ေရးယႏရားရဲ႕ အကာအကြယ္ကိုယူၿပီး အသံုးခ်တဲ့ကိစပါ။ေနာက္တစ္ခုက တိုင္တန္းပံုပါ။ တိုင္တန္းပံုကလည္း သတင္းစာသမားေတြ အဓိကေရွာင္ရွားရမယ့္ တရားဥပေဒအရ တရားခြင္ကေန စြပ္စြဲခံရသူတစ္ဦးတစ္ေယာက္အေပၚ ျပစ္ဒဏ္မစီရင္ရေသးဘဲ သတင္းစာမ်က္ႏွာထက္ကေန ဥပေဒေတြကို အပိုဒ္လိုက္ရြတ္ၿပီး ဒီလိုပုဒ္မနဲ႕ အေရးယူသင့္တယ္၊ ယူရမယ္ဆိုၿပီး ေရးလိုက္တဲ့ အခ်က္ပါ။ ဒီလို ေရးသားမႈမ်ဳိးက ျမန္မာ့အလင္း၊ ေၾကးမံုကေန ျပန္ၾကားေရးဌာနက ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားသူေတြအေပၚ တရားဝင္ ဖမ္းဆီးမႈေတြ မလုပ္ခင္ ႀကိဳတင္ေရးထားခ်က္ေတြနဲ႕ တသေဘာတည္း တူညီေနပါတယ္။ေဂ်ာက္ဂ်က္နဲ႕ က်န္ လူငယ္ေတြရဲ႕ ေျမေအာက္သီခ်င္းေတြ မညစ္ပတ္ပါဘူး၊ မရိုင္းပါဘူးလို႕ က်ေနာ္တစ္ခါမွ မေျပာခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ေျပာခဲ့တာက ''မႀကိဳက္ရင္ နားမေထာင္ပါနဲ႕''လို႕ ေျပာတာပါ။ ဒီစကားကို လက္လြတ္စပယ္ ေျပာတယ္လို႕ ထင္ရင္ က်ေနာ္ ထပ္ရွင္းပါမယ္။ ဒီသီခ်င္းေတြ၊ ဒီလႈပ္ရွားမႈေတြကေတာ့ ေပၚေနၿပီ၊ ျဖစ္ေနၿပီ။ မလိုလားတဲ့အရာဘဲ၊ တားရမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚဝင္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဒီအေတြးအေခၚဟာ ျပသနာရွိေနၿပီလို႕ ေျပာရပါမယ္။ လြတ္လပ္တဲ့ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံႀကီးေတြမွာေတာင္ ဒီလို ဂီတလႈပ္ရွားမႈမ်ဳိးကို တားလို႕မရပါဘူး။ တီဗီေတြကေန၊ ဘုရားေက်ာင္းေတြကေန နားမေထာင္ၾကနဲ႕၊ ညစ္ညမ္းသီခ်င္းေတြလို႕ပဲ တိုက္တြန္းေျပာဆို နားသြင္းၾကတယ္။ဘယ္ သတင္းစာ၊ တီဗီေတြက သတင္းေထာက္က ဒီသီခ်င္းေတြဟာ တရားမဝင္ ထြက္ေနတာ၊ တားေပးပါ၊ ပိတ္ေပးပါလို႕ မေျပာၾကပါဘူး။ ေျပာလည္း ဒါမ်ဳိးကို အေရးယူဖို႕ သူတို႕မွာ ပုဒ္ထီး၊ ပုဒ္မေတြ မရွိဘူး။ ေနာက္ၿပီး ျမန္မာျပည္က သတင္းစာသမားအမ်ားစုက သူတို႕ဟာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ မ်က္လံုးျဖစ္တယ္ဆိုရင္ တိုင္းျပည္အေပၚ အႏရာယ္ရွိလာႏိုင္မယ့္၊ အမ်ားျပည္သူ အက်ဳိးစီးပြါးအေပၚ ဆိုးက်ဳိးသက္ေရာက္လာႏိုင္မယ့္ အခ်က္အလက္ေတြကို ခ်က္ခ်င္းေရးသား တင္ျပခြင့္ရွိသူေတြပါ။ယဥ္ေက်းမႈနယ္ပယ္မွာ အထူးသျဖင့္ ဂီတနယ္ပယ္မွာ ဒီလိုသီခ်င္းမ်ဳိးေတာ့ လာမဆိုနဲ႕ လာလုပ္လို႕မရဘူးဆိုတဲ့အျမင္ေတြဟာ နည္းလမ္းက်တယ္လို႕ထင္ေနၾကရင္ ဒီအေပၚမွာ က်ေနာ္ ေစာဒကတက္ဖို႕ တြန္႕ၿပီလို႕ ေျပာရမွာပဲ။ ယဥ္ေက်းမႈစီးေၾကာင္းကို ထိန္းသိမ္းဖို႕က သတင္းသမားေတြရဲ႕ တာဝန္မဟုတ္ဘူး။ ဒါက သမိုင္းေခတ္ေရစီးေၾကာင္းက သတ္မွတ္ေပးမွာ။ ဒါမွ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုလံုးရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈအေရြ႕ကို ဒီလူ႕အဖြဲ႕အစည္းက ဆံုးျဖတ္မွာ။ သတင္းသမား အနည္းငယ္က ေရွ႕ေဆာင္ၿပီး စာေပတာဝန္အေနနဲ႕ မလုပ္ရဘူးလို႕ ေျပာခ်င္တာပါ။ ေနာက္တစ္ခုက ဂီတပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္အႏုပညာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဖန္တီးသူဟာ သူဖန္တီးလိုက္တဲ့ အႏုပညာတိုင္းအေပၚ တာဝန္ခံရပါတယ္။သူ႕အႏုပညာ အေကာင္းအဆိုးကို သူ႕ပရိသတ္ေတြက ဆံုးျဖတ္ၾကပါတယ္။ ဆင္ဆာအဖြဲ႕က စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကို ဆံုးျဖတ္ခိုင္းတဲ့ သတင္းသမားေတြရဲ႕သတိကို အင္မတန္ အံ့ၾသပါတယ္။ ဒီလိုညစ္ညမ္းသီခ်င္းေတြဆိုလို႕ ပရိသတ္က လက္မခံရင္ ဆိုတဲ့သူဟာ အႏုပညာေလာကမွာ ရပ္တည္ဖို႕ ေနရာဆံုးရွံဴးမွာပဲ။ ဒီကိစရွင္းရွင္းေလးကို ဘာျဖစ္လို႕မ်ား အရပ္ကူပါ လူဝိုင္းပါဆိုၿပီး ပံုႀကီးခ်ဲ႕ၾကတာလဲ။မုန္းပါတယ္၊ ရြံပါတယ္ဆိုတဲ့ ဆင္ဆာအဖြဲ႕က ဒီသီခ်င္းေတြ ဆိုတဲ့သူေတြကို အေရးယူလိုက္ပါၿပီတဲ့။ ဘယ္သူေတြ ထိခိုက္သလဲ။ ေကာင္းတာ၊ မေကာင္းတာထား။ တီထြင္ဖန္တီးရတဲ့ အႏုပညာအလုပ္ကို လုပ္ေနသူအေပၚ မဆိုရ၊ မေရးရ၊ မထုတ္လုပ္ရ၊ မဖန္တီးရျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ ဘယ္သူေတြ ထိခိုက္သလဲ။ က်ေနာ္ေထာက္ျပတဲ့ကိစက ဒီသီခ်င္းေတြ နားေထာင္လို႕၊ ဆိုလို႕ ထိခိုက္မႈထက္ ဒီအေပၚမွာ အေရးယူမႈလုပ္ဖို႕ ေျပာတဲ့၊ အေရးယူတဲ့အခ်က္ဟာ ေဂ်ာက္ဂ်က္တစ္ေယာက္တင္ မကဘူး။ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းႀကီးတစ္ခုလံုးကို အိုင္ဒီေရာ္ေလာ္ဂ်ီအရကိုပါ ထိခိုက္တယ္လို႕ ေျပာခ်င္တာပါ။ စစ္အစိုးရနဲ႕ အလိုတူအလိုပါဆိုတာ ဒါကို ဆိုလိုတာပါ။အခု ေဂ်ာက္ဂ်က္နဲ႕ ညစ္ညမ္းသီခ်င္းေတြ အေရးယူေပးဖို႕ ေရးတဲ့၊ ဝါဒျဖန္႕တဲ့ သတင္းဌာနနဲ႕ ေရးသူ သတင္းေထာက္အတြက္ ဆင္ျခင္ဖို႕ေျပာတာပါ။ ဆင္ဆာက သတိေပး ခံဝန္ထိုးခိုင္းၿပီး သီခ်င္းဆိုခြင့္ ထုတ္ခြင့္ ပိတ္လိုက္တယ္။ အဓိကအားျဖင့္ သတင္းေရးသူဘက္က ေက်နပ္ေလာက္စရာ ျဖစ္သြားတယ္။ ေဇယ်ာေသာ္တို႕လို ေထာင္ခ်ဖမ္းဆီးလိုက္မယ္ဆိုရင္ ဒီသတင္းေရးသူေတြ တသက္တာလံုး ေနာင္တရေနရမယ့္ အျဖစ္မ်ဳိးကို စဥ္းစားဖို႕ေျပာတာပါ။ က်ေနာ္ေျပာတဲ့ က်င့္ဝတ္ဆိုတာ အဲဒါပါပဲ။ကိုယ္မႀကိဳက္တဲ့ကိစၥကို ကေလာင္ကိုင္ထားတိုင္း ေရးခ်င္တာေရး၊ တိုင္ခ်င္တာတိုင္ခြင့္ရွိတာ သတင္းသမားေတြရဲ႕တာဝန္မဟုတ္ဘူးဆိုတာ နားလည္ဖို႕ပါ။ ကိုယ့္အာသီသျပည့္ဖို႕၊ ကိုယ့္နဲ႕အျမင္တူတဲ့သူေတြ သေဘာက်ေစဖို႕အတြက္ လူငယ္ေတြရဲ႕ေျခလွမ္းကို ရိုက္ခ်ဳိးတာ၊ ေနာင္သီခ်င္းဆိုလို႕မရေအာင္ ဒုကေပးတာ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ပ်က္စီးတဲ့ေဘးက ကာကြယ္တာလို႕ က်ေနာ္ေတာ့ လံုးလံုး မယူဆဘူး။ စစ္ဗိုလ္ေတြအားကိုးနဲ႕ လူငယ္ေတြကို ပန္းေကာင္းအညႊန္႕ခ်ဳိးတာလို႕ပဲ ျမင္တယ္။က်ေနာ္ေျပာတဲ့ ''သတင္းေတြနဲ႕လူသတ္တယ္''ဆိုတာ ဒါပါပဲ။ သီခ်င္းစာသားေတြ ရိုင္းတယ္၊ မရိုင္းဘူးဆိုတဲ့အေပၚ ဒီစာသားေတြက ေယာက်္ားေတြအႀကိဳက္ မိန္းကေလးေတြအေပၚ ရစရာမရွိေအာင္ ေျပာထားတာမို႕ ႀကိဳက္တာေပါ့ဆိုတဲ့ ေျပာဆိုမႈမ်ဳိးဟာ ကေလးဆန္ပါတယ္။ ဒီစာသားေတြ ရိုင္းတယ္ဆိုတာ မွန္တယ္။ ရိုင္းတိုင္း အေရးယူရမလား။ စဥ္းစားၾကဖို႕ပါ။ဒီကေန႕ အသက္၂ဝေက်ာ္၊ ၃ဝ ဝန္းက်င္ရွိေနၾကတဲ့ လူလတ္ပိုင္းေတြ၊ လူငယ္ေတြေရာ သူတို႕ဆယ္ေက်ာ္သက္ဘဝ ျဖတ္သန္းလာခဲ့တဲ့ ပုဂလိက အေတြ႕အႀကံဳေတြကို ျပန္သံုးသပ္ၾကဖို႕ လိုပါတယ္။ အျပာစာအုပ္လို႕ေခၚတဲ့ လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ ညစ္ညမ္းစာအုပ္ေတြ၊ ညစ္ညမ္းပံုေတြဟာ ေျမေအာက္ေစ်းကြက္မွာ သူ႕ဟာသူ ရွိေနတာပဲ။ ႀကိဳက္တဲ့သူ ဖတ္၊ မႀကိဳက္တဲ့သူ မဖတ္နဲ႕။ အတို႕အေထာင္လုပ္လို႕ရွိရင္ ဒီေစ်းကြက္ကို အာဏာကိုင္ထားတဲ့လူတစ္စုက ဝင္ဖမ္း၊ ေငြညွစ္၊ ၿပီးေတာ့ ျပန္လႊတ္။ ဒီေစ်းကြက္ႀကီး ပ်က္သြားလို႕လား။ ဒီမီဒီယာေတြကို လူေတြက ရြ႕ံစရာဆိုၿပီးေတာ့ မၾကည့္ၾကေတာ့ဘူးလား။က်ေနာ္တို႕ဟာ ဒီေနရာမွာေတာ့ အာဏာရွင္ေတြနဲ႕ အျမင္တူတယ္ အတူတူတြဲလုပ္ရမယ္၊ ဒီေနရာမွာေတာ့ အျမင္မတူဘူး။ အတူတူ တြဲမလုပ္ဘူးဆိုတာမ်ဳိးက အင္မတန္ကို မလုပ္သင့္တဲ့ အခ်က္ပါ။ ဆင္ဆာအဖြဲ႕ ကင္ေပတိုင္ဟာ ဒီေန႕ စာနယ္ဇင္းသမားေတြအေပၚ အခ်ိန္မေရြး ဒုကေပးႏိုင္တဲ့ ဒုကေပးေနတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းပါ။ လြတ္လပ္ခြင့္အတြက္ ဒီအဖြဲ႕နဲ႕ ဘယ္လိုအေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႕မွ အျမင္သေဘာထား တူစရာ မလိုပါဘူး။ ဖိႏွိပ္ေရး ယႏရားတစ္ခုအေပၚ အားကိုးမယ္၊ သေဘာတူညီမယ္ဆိုရင္ (ပူးေပါင္းၿပီးလုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာင္) စာေပလြတ္လပ္ခြင့္တင္ မကပါဘူး။ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အေျခခံလြတ္လပ္ခြင့္ေတြကို လံုးဝနားမလည္ဘူး လို႕ ေျပာရမွာပါပဲ။က်ေနာ္ေျပာတဲ့ စည္းကမ္းျပည့္ဝေသာ သတင္းမ်ားရဲ႕ အႏွစ္ခ်ဳပ္က ဒါပါပဲ။ ဒီအေပၚကို က်ေနာ္ စိတ္ဆိုး၊ ေဒါသထြက္တဲ့အတြက္ ေဆာင္းပါးေရးတာပါ။ ဒီေဆာင္းပါးရဲ႕ အစပိုင္းက လူငယ္ဂီတသစ္ လႈပ္ရွားမႈကို ရွင္းျပၿပီး သူတို႕ေတြဟာ ပုတ္သိုးေဆြးေျမ့ေနတဲ့ အသိုင္းအဝိုင္းထဲက လူေတြနဲ႕မေနဖို႕လို႕ ေရးတာက ဘာပဲလုပ္လုပ္ က်ေနာ္တို႕ေတြဟာ ေခတ္ရဲ႕လႈပ္ရွားမႈကို ၾကည့္ေနလို႕ပဲရမယ္၊ တားလို႕မရဘူး။ လူ႕အသိုင္းအဝိုင္းက လက္မခံဘူးဆိုရင္ ဂီတမေျပာနဲ႕ ဘယ္သူမွ ရပ္တည္လို႕ မရပါဘူး။ အဲဒါကလည္း စီးေၾကာင္းတစ္ခုရဲ႕ အခ်ိန္ကာလေပၚမွာပဲ မူတည္ပါတယ္။က်ေနာ္တို႕ဟာ အေမွာင္ထဲကေန လူပီသဖို႕အတြက္ အာဏာရွင္ေတြကို ေသြးေတြ၊ ေခြၽးေတြ၊ ဘဝေတြ၊ အသက္ေတြ ရင္းၿပီးတိုက္ေနၾကေပမယ့္ အဲဒီအေမွာင္ထဲမွာပဲ က်ေနာ္တို႕လည္မ်ဳိကို ညွစ္မယ့္ ဖိႏွိပ္ေရးေတြကို အားကိုးၿပီး အခ်င္းခ်င္းဒုကေပးတဲ့ စိတ္ဓါတ္မ်ဳိးဟာ က်ေနာ္တို႕ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကိုပဲ အႏရာယ္ေပးပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္ေျပာေနတာ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ စံႏႈန္းနဲ႕ က်င့္ဝတ္ေတြကို တန္ဖိုးထားဖို႕ပါ။ ကိုယ့္ညီအစ္ကို ႏွမသားခ်င္းေတြ နားမေထာင္ေစခ်င္ဘူးဆိုရင္ နားမေထာင္ဖို႕ ကိုယ့္ဟာ့ကိုယ္ ေျပာေပါ့။ ေမာင္နဲ႕ႏွမ သားနဲ႕အမိ ၾကားလို႕မေတာ္ဘူးလို႕ ေျပာရေအာင္ ညစ္ညမ္းစာသား၊ ညစ္ညမ္း ရုပ္ပံုေတြကို တစ္ကမာလံုးမွာ ဘယ္လူကမွ ေမာင္နဲ႕ႏွမ၊ သားနဲ႕အမိ တြဲမၾကည့္၊ မဖတ္၊ နားမေထာင္ၾကပါဘူး။ေဂ်ာက္ဂ်က္နဲ႕ ေျမေအာက္ဟစ္ပ္ေဟာ့ပ္သီခ်င္းေတြ ပလူပ်ံေနတာကို အႏရာယ္မ်ားတယ္ထင္ရင္ တိုင္တာေတာတာထက္ ပိုၿပီးအျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့အလုပ္မ်ဳိး သတင္းသမားေတြ လုပ္လို႕ရပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း သတင္းေလာကက လာခဲ့တဲ့အတြက္ သတင္းတစ္ပုဒ္ဟာ အျပဳသေဘာလား၊ အပ်က္သေဘာလားဆိုတာ သတင္းေထာက္ရဲ႕လက္ကို ေကာင္းေကာင္းနားလည္ပါတယ္။ အခု ျပည္တြင္းျပည္ပ မီဒီယာအခ်ဳိ႕က ဒီသတင္းနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ေရးခဲ့တဲ့ သတင္းေတြကို ျပန္ဖတ္ၾကည့္ပါ။ တရားမွ်တမႈရွိရဲ႕လားဆိုတာ ျပန္စဥ္းစားပါ။ ေနရာတိုင္းမွာ ကိုယ္နဲ႕သေဘာတူတဲ့သူေတြရွိသလို သေဘာမတူတဲ့သူေတြရွိတယ္ဆိုတာ ျပန္စဥ္းစားဖို႕ပါ။က်ေနာ္တို႕ေတြဟာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကျဖစ္ေစ၊ လူ႕အသိုင္းအဝိုင္းကျဖစ္ေစ မွားခဲ့တဲ့ အမွားေတြကို သတိထားဆင္ျခင္ၿပီး အမွားမမ်ားေအာင္ အသက္ရွင္ရပ္တည္ဖို႕ ႀကိဳးစားၾကသူေတြပါ။ ဦးေနဝင္းေခတ္က တေစသရဲ၊ စုန္းကေဝကားေတြကို မရိုက္ရ၊ မထုတ္ရဆိုၿပီး ပိတ္ပင္ခဲ့ပါတယ္။ သူတို႕ရဲ႕ေစတနာကေတာ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမွာ ေျခာက္ျခားမႈေတြ၊ တုန္လႈပ္မႈေတြ၊ မၾကည့္သင့္တာေတြ မၾကည့္ေစခ်င္တာပါပဲ။ ဒီလိုပိတ္လိုက္ေတာ့ေရာ ျမန္မာပရိသတ္ေတြက စုန္းကေဝ သရဲကားေတြကို လံုးဝ မၾကည့္ေတာ့ဘူးလား။ ၾကည့္တာေပါ့။ ျမန္မာကားမၾကည့္ရေတာ့ ႏိုင္ငံျခားကားေတြ ၾကည့္တာေပါ့။ ဒီလိုၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ္တို႕ေတြအားလံုး စာရိတပိုင္းမွာ ခ်ဳိ႕ယြင္းသြားေရာတဲ့လား။အခုေတာ့ ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီးကို နားဝင္ေအာင္ ေတာင္းပန္ၿပီး ျမန္မာသရဲကားေတြ၊ လူသတ္ကားေတြ ျပန္ရိုက္ခြင့္ ရေနတယ္။ အကန္႕အသတ္နဲ႕ပါ။ က်ေနာ္ေျပာတာက ကိုယ္နဲ႕အျမင္၊ သေဘာထားမတူတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြေပၚလာတိုင္း သည္းခံစိတ္ထားၿပီး အျမင္က်ယ္က်ယ္နဲ႕ ေရရွည္ၾကည့္တတ္ေစခ်င္တာပါ။ မ်က္စိတေမႊးပဲၾကည့္ၿပီး ႀငါ ႀမသအ့နမ စိတ္ဓါတ္မ်ဳိးနဲ႕ ပိတ္ဆို႕ကန္႕သတ္တဲ့ စရိုက္ကို မႀကိဳက္တာပါ။ ဒီလိုစရိုက္မ်ဳိးနဲ႕ဆိုရင္ ေနျပည္ေတာ္ကေျပာတဲ့ စည္းကမ္းျပည့္ဝတဲ့ ႀငါ ႀမသအ့နမ ဒီမိုကေရစီနဲ႕ပဲ ထိုက္တန္တယ္လို႕ က်ေနာ္စြပ္စြဲတာပါ။အခုဟာက ထစ္ခနဲရွိ ရဝတလူႀကီးကိုေျပးတိုင္တဲ့ စရိုက္မ်ဳိးကို ရႈတ္ခ်တာပါ။ သတင္းသမားအျဖစ္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းမယ္ဆိုရင္ သတိထားရမယ့္အခ်က္ကို ေျပာတာပါ။လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၂)ႏွစ္ေလာက္က ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ စာေရးဆရာမႀကီး၊ သတင္းစာဆရာမႀကီးဆီ က်ေနာ္နဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြက စာၾကည့္တိုက္ဖြင့္ဖို႕ စာအုပ္အလွဴခံရင္း ဆရာမႀကီးဆီ ကန္ေတာ့ဖို႕လည္း ေရာက္သြားပါတယ္။ ဆရာမႀကီးကို ဦးခ်ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႕ထဲကတစ္ေယာက္က လာရင္းကိစျဖစ္တဲ့ အလွဴခံတဲ့အေၾကာင္း ေျပာရင္း အေပါစား၊ အေပ်ာ္ဖတ္စာအုပ္ေတြ က်ေနာ္တို႕စာၾကည့္တိုက္မွာ မတင္လိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဆရာမႀကီးက စာေပ၊ စာေပပဲကြ၊ အေပါစားေတြ အေပ်ာ္ဖတ္ေတြ မရွိဘူးလို႕ ျပန္ရွင္းျပပါတယ္။ က်ေနာ္က သိုင္းဝတဳေတြ၊ မီကိုဇူးဇင္တို႕ ႏိုကိုဇူးဇင္တို႕ရဲ႕ အျပာဆန္ဆန္ အေရးအသားေတြကို အျပင္းအထန္ရႈတ္ခ်ေနသူကိုး။ အဲဒီကစၿပီး က်ေနာ္သင္ခန္းစာတစ္ခုအေနနဲ႕ ယူခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္မႀကိဳက္တိုင္း အေပါစား၊ အညံ့စားလို႕ အမ်ဳိးအစားခြဲတာကို ရပ္တန္းက ရပ္ခဲ့ပါတယ္။ မႀကိဳက္တဲ့စာကို မဖတ္ေတာ့ဘူး။ မႀကိဳက္တဲ့သီခ်င္းလည္း နားမေထာင္ေတာ့ဘူး။က်ေနာ္တို႕က ျပတင္းေပါက္ေတာ့ ဖြင့္ခ်င္တယ္။ ျခင္ေတြ ယင္ေတြဝင္လာမွာကိုေတာ့ လံုးဝမႀကိဳက္ဘူး။ ဝင္လာတာနဲ႕ ျပတင္းေပါက္ကို ေျပးပိတ္တဲ့၊ ေျပးပိတ္ခိုင္းတဲ့ အလုပ္မ်ဳိးကို လုပ္ခ်င္ၾကတယ္။ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း လူခ်ခ်င္ၾကတယ္။ ဒါေတြ မလုပ္ေကာင္းဖူးလို႕ က်ေနာ္ဆိုလိုတာပါ။ က်ေနာ့္ေဆာင္းပါးကို ဆန္႕က်င္တဲ့သူေတြေရာ၊ မဆန္႕က်င္တဲ့သူေတြေရာ နားလည္ေစခ်င္တာပါပဲ။ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
(ေၾသာ္ .. ဒါထက္ စကားမစပ္။ က်ေနာ္ဟာ လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီရဲ႕ တန္ဖိုးေတြကို အေသြးအသားထဲကကို ယံုၾကည္သူတစ္ေယာက္ပါ။) ေနသန္ေမာင္