ေသြးသစ္ ေလာင္းရမည့္ အလွည့္အေျပာင္း

၁၁ ရက္ ဇန္န၀ါရီ ၂၀၀၉။ ညီညီေထြး (နယ္သာလန္)
အလွည့္ အေျပာင္း ကာလ က အေျပာင္းအလဲ ကို ဖန္တီး ေပးတတ္ သည္။ သို႔ေသာ္ အေျခအေန က ေပးအပ္ လာသည့္ အေျပာင္းအလဲ ကို လွမ္းဆြတ္ ယူဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္မေန ခဲ့ဘူး ဆိုရင္ေတာ့ ရခဲ လွသည့္ မဟာ အခြင့္အလမ္း မ်ား ကို
လက္လႊတ္ ဆုံးရွုံး သြားရမည္ မွာ ေသခ်ာ ေနေပ သည္။
ထိုကဲ့သို႔ အေျပာင္းအလဲမ်ား ႏွင့္ လမ္းလြဲ ခဲ့ရသည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ား ကို ေခတ္သစ္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး သမိုင္းစာ မ်က္ႏွာမ်ား ေပၚတြင္ အထင္အရွား ေတြ႕ ျမင္ ေနရသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ဦးေဆာင္မွဳ ႏွင့္ လူထု တရပ္လုံး ပူးေပါင္း ပါ၀င္ လက္တြဲဆင္ႏြဲ ခဲ့ၾကျခင္း ေၾကာင့္ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ လူထု အေရးေတာ္ပုံႀကီး က မ.ဆ.လပါတီ ၏ အုပ္ခ်ဴပ္ေရး ယႏၱရားႀကီး တခုလုံးကို ရပ္တန္႔ ပစ္ႏိုင္ ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုကာလ ၌ ဒီမိုကေရစီစနစ္ ကို အသက္သြင္း လိုသည့္ အတိုက္အခံ ႏိုင္ငံေရးသမား သည္ ၾကားျဖတ္ အစိုးရဖြဲ႔ စည္းၿပီး တိုင္းျပည္အား ထိန္းခ်ဴပ္ ထားႏိုင္ရန္ အဆင္သင္႔ ျဖစ္မေန ခဲ့ၾကပါ။ ထိုမွတဖန္ ၉၀-ခု ေရြးေကာက္ပြဲ က ဒီမိုကရက္တစ္ ႏိုင္ငံေရး အင္အားစုမ်ားကို တိုင္းျပည္အား ဒီမိုကေရစီ စနစ္ဆီသို႔ ခ်ီတက္ သြားႏိုင္သည့္ မဟာ အခြင့္အေရး လမ္းေၾကာင္းႀကီး တခု ခင္းခ် ေပးခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဤ တႀကိမ္၌ လည္း အတိုက္အခံ ႏိုင္ငံေရး သမားမ်ား သည္ ဒီမိုကရက္တစ္ အစိုးရဖြဲ႔ စည္းရန္ အဆင္သင့္ျဖစ္ မေန ခဲ့ၾကပါ။ ဤသို႔ျဖင့္ အားလုံးသိရွိထားၾကသည့္ အတိုင္း ျမန္မာ့ ဒီမိုကေရစီ ေတာ္လွန္ေရးႀကီး သည္ ေအာင္ျမင္မွဳ ကင္းမဲ့စြာ ႏွစ္ ၂၀ သက္တမ္းကာလကို ေက်ာ္လြန္ ျဖတ္သန္း ခဲ့ရၿပီး တဘက္တြင္ အၾကြင္းမဲ့ စစ္ အာဏာရွင္စနစ္ သည္ သက္ဆိုး ရွည္သထက္ ရွည္လာ ေန ေပသည္။
ဤကဲ့သို႔ႏွစ္ ၂၀ ျပည့္လြန္ကာလတြင္ ႏိုင္ငံေရး သုံးသပ္သူမ်ားက အတိုက္အခံ အဖြဲ႔အစည္း မ်ားၾကားတြင္ ညီညြတ္ေရး ကင္းမဲ့ေသာေၾကာင့္ ယခုလို ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ လက္တဆုပ္စာ စစ္၀ါဒီမ်ား သက္ဆိုးရွည္ေနရသည္ဟု ေ၀ဖန္ေရးသား လာၾကသည္။ အကယ္၍ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုမ်ား ညီညြတ္ေနလွ်င္ န.အ.ဖ စစ္အုပ္စုကို ေအာင္ျမင္စြာျဖဳတ္ခ်ႏိုင္ျပီး လူထုတရပ္လုံးလိုလားသည့္ ဒီမိုကေရစီစနစ္သို႔ အျမန္ဆုံး အသြင္ကူးေျပာင္း ႏိုင္မည္ဟု မွတ္ယူထား ၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ အျပင္ပန္းအားျဖင့္ ၾကည့္လွ်င္ ဤကဲ့သို႔ ထင္ျမင္ ယူဆခ်က္သည္ လူတိုင္း လက္ခံႏိုင္ဖြယ္ရွိေသာ္လည္း အႏွစ္သာရ အားျဖင့္ေတာ့ ေယဘုယ် ဆန္လြန္းသည္ဟု ေျပာရေပမည္။တကယ္တမ္း ႏိုင္ငံေရးျဖစ္စဥ္အား ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ ၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ ညီညြတ္ေရးသည္ ျမန္မာျပည္ ဒီမိုကေရစီ ျဖစ္ထြန္းမွဳအတြက္ အဓိက လိုအင္မဟုတ္ပဲ ဒီမိုကရက္တစ္ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား၏ အနာဂတ္ကို အျမင္က်ယ္က်ယ္ လွမ္းၾကည့္ႏိုင္မွဳ ကင္းမဲ့ေနျခင္းႏွင့္ မဟာဗ်ဴဟာပိုင္းဆိုင္ရာ အရေရာ နည္းဗ်ဴဟာ ပိုင္းဆိုင္ရာအရပါ အဆင္သင္႔ ျဖစ္မေနျခင္းကသာ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ ျဖစ္ေနသည္ဟု ယူဆရေပမည္။
လူမ်ိဳးေပါင္းစုံပါ၀င္သည့္ ျမန္မာ့လူထုသည္ ႏိုင္ငံေရးႏိုးၾကားမွဳ ျမင့္မားၿပီး ညီညြတ္မွဳကို အၿမဲတမ္း ထုတ္ေဖာ္ျပသေနခဲ့ ၾကသည္။ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ လူထုအေရးေတာ္ပုံႀကီး၊ ၉၀-ခု ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ ႏွင့္ ၂၀၀၇ ခု စက္တင္ဘာ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးမ်ားသည္ လူထု၏ စည္းလုံးညီညြတ္ျခင္းမ်ားမွ ေမြးထုတ္ေပးခဲ့သည့္ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္သည့္ ႏိုင္ငံေရး အသီးအပြင့္္မ်ားျဖစ္သည္။ လူထု၏ အေရးၾကဳံလွ်င္ သက္လုံေကာင္းသည့္ ႏိုင္ငံေရးစိတ္ဓါတ္ႏွင့္ ဒီမိုကေရစီလိုလားသည့္ ဆႏၵမ်ားကို အျမဲတမ္း ထင္ရွားစြာေတြ႔ ျမင္ေနရသည္မွာ ခိုင္မာသည့္ ေသြးစည္းျခင္းႏွင့္ လူမွဳရင္းျမစ္မ်ား (Strong Solidarity and Social capital) ရွိေနျခင္း ေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္ဟု သုံးသပ္လွ်င္ ျငင္းဖြယ္ရာ မရွိဟု ထင္သည္္။ အတိုက္အခံပါတီအဖြဲ႔ အစည္းမ်ားကို ေလ့လာၾကည့္လွ်င္လည္း အားလုံး တညီတညြတ္တည္း လက္ခံက်င့္သုံးသည့္ ဒီမိုကေရစီရရွိေရး မူ၀ါဒကို ေတြ႔ရေပမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ညီညြတ္ေရး ႏုိးေဆာ္သံသည္ အေပၚယံ နားေထာင္၍ ေကာင္းေသာ စကားလုံးမွ်သာျဖစ္ ေနၿပီး ႏိုင္ငံေရးျပႆနာအား လက္ေတြ ့ က်က် လမ္းျပေျဖရွင္းေပးႏိုင္မည့္ အေျဖေကာင္းတခုျဖစ္ မလာႏိုင္ဟု ထင္သည္။ တကယ္တမ္းတြင္ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီ တပ္ဦးကို ဦးေဆာင္ေနၾကသူမ်ား၌ ၾကည္လင္ျပတ္သားသည့္ လားရာအျမင္ (Clear and determined vision) မရွိျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာရသည့္ စုေပါင္းဦးေဆာင္မွဳ ကင္းမဲ့ေနျခင္းသည္္သာ အဓိက အားနည္းခ်က္ျဖစ္လာခဲ့ျပီး ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရး အထေျမာက္ေအာင္ျမင္ႏိုင္မည့္ လူထု၏ စိတ္ဓါတ္ခြန္အားႏွင့္ အသက္စြန္႔ ႀကိဳးပမ္း လွဳပ္ရွားမွဳမ်ားကို အလဟႆ ျဖဳန္းတီးပစ္ေနခဲ့သည္ဟု ေျပာရေပမည္။
၁၉ရာစု ဂ်ာမန္ဒႆနပညာရွင္ ေဟေဂလ္ (Hegel) က “ႏိုင္ငံေရးတြင္ ထာ၀ရမိတ္ေဆြ၊ ထာ၀ရ ရန္သူမရွိ၊ ထာ၀ရ အက်ိဳးစီးပြါးသာ ရွိသည္” ဟု ဆိုခဲ့ဖူးသည္။ ဤအေတြးအေခၚႏွင့္ ဆင္တူေသာ ထာ၀ရ အက်ိဳးစီးပြါးကို လက္ကိုင္ထားျပီး ဦးတည္သြားလိုသည့္ အမ်ိဳးသား ရင္ၾကားေစ့ေရးႏွင့္္ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးေရးသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံေရး ျဖစ္စဥ္ကို ဆယ္စုႏွစ္ (၂) စု နီးပါးခန္႔ ဖုံးလႊမ္းထားေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ႏိုင္ငံေရးခရီးအား အတူလက္တြဲသြား လိုသည့္အျမင္သည္ အသုံး၀င္ႏိုင္ေပမယ့္ ျမန္မာ ျပည္အတြက္အသုံးမတည့္သည့္ ဖေလာဆိုဖီ္ တခုျဖစ္ေနေၾကာင္းကို အခ်ိန္ကာလမ်ားက သက္ေသျပ ခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံေရးအျမင္ မရွိေသာ န.အ.ဖ စစ္အုပ္စုက ထာ၀ရအက်ိဳး စီးပြါးဆီ အေရာက္လွမ္းႏိုင္ဖြယ္ ရွိသည့္ အမ်ိဳးသား ရင္ၾကားေစ့ေရးကို သူတို႔၏ အက်ိဳးစီးပြါးအား ခြဲေ၀ေပးရမည့္ ျခိမ္းေျခာက္မွဳ တခုအျဖစ္ ရွုျမင္ေနမည္မွာ ေသခ်ာသည္။ နားလည္မွဳ လြဲခဲ့ဟန္ရွိသည့္ ေနာက္အခ်က္တခု ကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးစနစ္ကို ေရာေထြးျပီး ခ်ဥ္းကပ္္ခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္ဟု ေျပာခ်င္သည္။ ကမၻာ့ သမိုင္းစာမ်က္ႏွာ မ်ားေပၚ၌ ႏိုင္ငံေရးစနစ္တြင္ အျမဲတမ္း ရန္သူရွိေၾကာင္းကို ခိုင္ခိုင္မာမာ မွတ္တမ္း တင္ထားသည္။ ပေဒသရာဇ္၊ ဖက္ဆစ္ႏွင့္ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္တို႔သည္ လစ္ဘရယ္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ အတြက္ အျမဲတမ္း ရန္သူျဖစ္ေနခဲ့ၾကၿပီး ထိုစနစ္မ်ား ျပိဳလဲက်ရႈံး ခ်ဴပ္ၿငိမ္းသြားခဲ့ျခင္းေၾကာင့္သာ ကမၻာေပၚ၌ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေရးစနစ္ က်ယ္ျပန္႔စြာ ထြန္းကားလာ ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ ကမၻာ့လူ႔သမိုင္းတြင္ ေပၚထြန္းခဲ့ေသာ ဘယ္စစ္အာဏာရွင္မွ ေတြ႔ဆုံ ေဆြးေႏြးျခင္းျဖင့္ ႏိုင္ငံေရး အာဏာအား အလြယ္တကူလက္ေလွ်ာ့အရွုံးေပးသြားခဲ့ျခင္း မရွိေၾကာင္းကို ေလ့လာေတြ႔ရွိုရ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ စစ္စနစ္ႏွင့္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို ဆက္စပ္ျပီး ရင္ၾကားေစ့ေဆြးေႏြး လိုျခင္းသည္ မွားယြင္းသည့္လားရာအျမင္ (wrong vision) တခုျဖစ္ေနရုံသာမက မေအာင္ျမင္ သည့္မဟာဗ်ဴဟာ (failed strategy) တခုလည္းျဖစ္သည္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ် သုံးသပ္ႏိုင္မည္ ထင္သည္။
တဘက္တြင္ အားလုံး သိရွိထားၾကသည့္ အတိုင္း နာဂစ္ဆိုင္ကလုန္း မုန္တိုင္းတိုက္ခတ္္ ခံရျခင္းေၾကာင့္ သိန္းခ်ီေသဆုံးျပီး သန္းခ်ီေသာ ျပည္သူလူထုမ်ား အတိဒုကၡေရာက္ကာ ကယ္သူမဲ့ ေနသည့္ၾကားမွ အတုအေယာင္ ဆႏၵခံယူပြဲကို က်င္းပ၍ န.အ.ဖစစ္အုပ္စု၏ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဴပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒအား ေမလ ၂၉ ရက္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္တြင္ အတည္ျပဳ ခဲ့ၾကသည္။ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ဆိုးအား ဆြဲဆန္႔ သြားႏိုင္ေရးကို အဓိကရည္မွန္းသည့္ ဤဖြဲ႔စည္းပုံအား အတည္ျပဳ လိုက္ျခင္းသည္ ရာစုတ၀က္ၾကာ ျပည္တြင္းစစ္ႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး ျပႆနာမ်ားေၾကာင့္ အေမွာင္အတိ ဖုံးလႊမ္းခံေနရသည့္ တိုင္းျပည္အား ထပ္မံ၍အနက္ေရာင္ခ်ယ္သလိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ တနည္းေျပာရေသာ္ အေမွာင္ထဲ၌ အေမွာင္ကို ထြန္းညွိျခင္းသာ ျဖစ္ျပီး အလင္းကို ရွာေဖြျခင္း မဟုတ္ပါ။ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ႏွင့္ ျပည္သူ႔ လႊတ္ေတာ္တြင္ လူထုဆႏၵမဲတျပားမွ မပါပဲ အခြင့္ထူးခံ အမတ္မ်ားအျဖစ္ ေနရာယူထားၾကမည့္ စစ္ဗိုလ္မ်ားကသာ ႀကီးစိုးခ်ယ္လွယ္ခြင့္ကို အျပည့္အ၀ ေပးထားသည့္ ထိုဖြဲ႔စည္းပုံသည္ ဒီမိုကေရစီ၏ အေျခခံအႏွစ္သာရႏွင့္ လုံး၀ဆန္႔က်င္ ေနသည္မွာ အထူးေျပာစရာ မလိုေတာ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုဖြဲ႔စည္းပုံအား အသက္သြင္းက်င့္ သုံးလာမည့္ အစိုးရကိုလည္း အရပ္သားအစိုးရဟု ေခၚဆိုႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။ စင္စစ္အားျဖင့္ လက္ရွိစစ္စနစ္အား ပုံစံတမ်ိဳးျဖင့္ မြမ္းမံခ်ယ္သထားသည့္ ပုံစံသစ္တခုသာ ျဖစ္သည္။ ထိုဖြဲ႔စည္းပုံအရ လႊတ္ေတာ္မ်ားတြင္ လူထုသေဘာထားႏွင့္ ထပ္တူက်ေသာ ဥပေဒျပဳႏိုင္မွဳမ်ား ကင္းမဲ့လာႏိုင္သလို ဖြဲ႔စည္းပုံပါ ပုဒ္မမ်ားအား ျပင္ဆင္ေရးဆြဲ ျပဌါန္းပိုင္ခြင့္ကိုလည္း တင္းက်ပ္စြာ ထိန္းခ်ဴပ္ထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။
ပြင့္လင္းစြာ ေျပာရလွ်င္ လက္ရွိျမန္မာျပည္၏ အေျခအေနသည္ ဓားျပဂိုဏ္းႀကီးတခုက ရြာတရြာ အား ၀င္စီးထားသည့္ အေနအထားမ်ိဳး ျဖစ္ေနသည္။ မုဒိမ္းက်င့္၊ လူသတ္တတ္ၿပီး ႏိုင္ငံေရး စီးပြါးေရးအျမင္ လုံး၀မရွိသည့္ န.အ.ဖစစ္အုပ္စုက ခ်ဴပ္ကိုင္ထားေသာ တပ္မေတာ္ဟု ေခၚတြင္ေန သည့္ ဒီေန႔ကာလ ဗမာစစ္တပ္သည္ အျပင္ပန္းအားျဖင့္သာ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံ၏ စစ္တပ္အျဖစ္သတ္ မွတ္၍ ရႏိုင္ေသာ္လည္း အႏွစ္သာရ အားျဖင့္ေတာ့ ခိုးဆိုးလုယက္ လူသတ္ျခင္းမ်ားကို လက္ရဲ ဇက္ရဲက်ဴးလြန္တတ္ေသာ ဓားျပဂိုဏ္း အဆင့္သာသာ ရွိေတာ့သည္ဟု ေျပာရေပမည္။ ထိုသို႔ ဓားျပမ်ား၏ ၀င္စီးျခင္းကို ခံထားရသည့္ တိုင္းျပည္တြင္ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ နည္းျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးအသြင္ ကူးေျပာင္းေရးသည္ မွားယြင္းေသာ အေျဖရွာမွဳတခု ျဖစ္ေနမည္ဟု ထင္သည္။
ေရွ႕မတိုး ေနာက္မဆုတ္သာသည့္ အေျခအေနျဖင့္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး အက်ပ္အတည္းႀကီး ႏွစ္ေပါင္း (၂၀) လြန္လာခဲ့သည့္ ဒီေန႔ ကာလသည္ အလွည့္အေျပာင္း အခ်ိဳးအေကြ႔ တေနရာသို႔ ေရာက္ရွိလာေနသည္ ဟု ေျပာရေပမည္။ အခုလို အလွည့္အေျပာင္းကို လက္ဦးမွဳ ရယူသည့္အေနျဖင့္ န.အ.ဖ စစ္အုပ္စုက ၄င္းတို႔၏ စစ္စနစ္ကို ပုံစံတမ်ိဳး ဖန္တီးျပီး အသြင္ေျပာင္းဖို႔ ႀကိဳးစားလာေနသည္။ တခ်ိန္တည္းတြင္ ျပည္တြင္းျပည္ပရွိ အတိုက္အခံ အင္အားစုမ်ား အတြက္လည္း မဟာဗ်ဴဟာ နည္းဗ်ဴဟာႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးမ်ိဳးဆက္ပါ လူစားလဲ ေသြးသစ္ေလာင္းၿပီး သမိုင္းဆိုင္ရာ အဆုံးအျဖတ္ ေပးရမည့္ အခ်ိန္ကာလတခုသို႔ ဆိုက္ေရာက္လာေနသည္ဟု ထင္သည္။ ေယဘုယ်၀ါဒီမ်ား၏ ခံစားမွဳ အဓိကပဓါန၀ါဒကို ကိုင္စြဲၿပီး ဒီမိုကေရစီအိပ္မက္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ႀကိဳးစား ေနျခင္းထက္ လူထုအေျချပဳ ဗဟု၀ါဒျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲကို ဖန္တီးဖို႔ ေရရွည္စီမံကိန္း ခ်ႏိုင္သူမ်ားကိုသာ ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္က လိုလားေနသည္ဟု ယူဆမိသည္္။
ေသခ်ာေနသည္မွာ လာမည့္ ႏွစ္ကာလမ်ားတြင္ လူမွဳစီးပြါး အက်ပ္အတည္းမ်ား (Socio-economic Crises) ေၾကာင့္ လူထုေပါက္ကြဲမွဳမ်ား အခ်ိန္မေရြး ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္ၿပီး စစ္အုပ္စု၏ အုပ္ခ်ဴပ္ေရး ယႏၱရားအား ရပ္တန္႔ ပစ္ႏိုင္ေလာက္သည့္ လူထုသပိတ္မ်ားလည္း ျဖစ္္ေပၚလာႏိုင္သည္။ သို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ျပန္လွည့္ၿပီး အတိတ္၏ေအာင္ပြဲကို တသသျဖင့္ လြတ္ေသာ ငါးႀကီးေနျခင္းထက္ ဂိမ္းအသစ္ကစားရမည့္ ယခုလို အနာဂါတ္ စိန္ေခၚပြဲတြင္ လူေဟာင္းမ်ားျဖင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ရွုံးနိမ့္ခဲ့ရ ေသာ ယွဥ္ၿပိဳင္မွဳကိုစြန္႔ လႊတ္၍ ေသြးသစ္ေလာင္း လူသစ္လဲျခင္းျဖင့္သာ အလွည့္အေျပာင္းက ေပးေသာ အေျပာင္းအလဲ ရလဒ္ေကာင္းကို ရယူႏိုင္မည္ဟု ယုံၾကည္မိပါေတာ့သည္။ ။ ။