ဒီရာသီမွာ အသက္နဲ႔ ရင္းခဲ့ရပါသည္

၆ ရက္ ဇူလိုင္ ၂၀၀၉။ လူထုအသံ
မင္း ထြက္ေျပးဘို႔ လံုးဝ စိတ္မကူးနဲ႔။ သတၱိရွိလို႔ သံဆူးႀကိဳး ဟိုဘက္ သြားရဲရင္ သြားၾကည့္စမ္းလို႔ ေျပာရင္း ဂ်ီ(၃)ေသနတ္ ေမာင္းျပန္ ခလုတ္ေပၚမွာ လက္ညိဳးေလး ကုတ္တင္ထားတဲ့ အေစာင့္စစ္သားက မလွမ္းမကမ္းကေန အခုလို ေအာ္ေျပာေနတယ္။
အဲလိုသြားတဲ႔ ေကာင္ေၾကာင္႔ ဟို တေန႔က ငါ ဆုေငြ ရလိုက္ေသးတယ္! ဆိုကာ သူ႔မ်က္ႏွာထားက သံု႔ပန္းကို စစ္မႉးႀကီးက ၾကည္႔တဲ႔ ပံု မခ်ဳိမခ်ဥ္ မ်က္ႏွာထားနဲ႔။
ဟုတ္ပါတယ္ေလ…. ဟို … တေန႔ကဘဲ ေရခ်ဳိး ထြက္ခြင့္ရတဲ့ အက်ဥ္းသားတေယာက္ သံဆူးႀကိဳး ဟိုဘက္ ေက်ာ္မိတာနဲ႔ ထြက္ေျပးတယ္ဆိုၿပီး ပစ္သတ္လိုက္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူဟာ ထြက္ေျပးသူ မဟုတ္ပါဘူး။ ေရခ်ဳိးခန္းကို ကာရံထားတဲ့ သံဆူးႀကိဳးကို အမွတ္တမဲ့ ေက်ာ္မိသူပါ။ အပစ္ခံလိုက္ရလို႔ လဲက်သြားတဲ့ အက်ဥ္းသမားကို ေခြးေသ ဝက္ေသ ဆြဲသလို ဆြဲခ်သြားတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ေသနတ္သမား ကေတာ့ အထက္ကို ထြက္ေျပးလို႔ ပစ္သတ္ လိုက္ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ဆုေငြ ထုတ္ယူသြားတာပါ။ အသက္တေခ်ာင္းကို ပုရြက္ဆိတ္ေလး ပမာတန္ဘိုး မထားတဲ့ နာမည္ႀကီး ေဘာင္ဒရီစစ္ေၾကာေရး အက်ဥ္းစခန္းကို က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြ ေရာက္ေနပါၾကၿပီ။
အက်ဥ္းသား တေယာက္ကို မပစ္သတ္ရဲတဲ့ ပါးကြက္သားက တျခား ပါးကြက္သားကို အရက္တုိက္ၿပီး ပစ္သတ္ခိုင္းေလတယ္။ ၾကည္႔ပါဦး လူမဆန္ လိုက္ၾကတာ၊ က်ေနာ္တို႔ကို (၈)ေပ ပါတ္လည္ ၀က္ၿခံထဲမွာ ထားတယ္။ ၀င္ရင္ ထြက္ရင္ ေခါင္းငံု႔ ခါးကုန္း သြားရတယ္။ မတ္တတ္ရပ္လို႔ မရဘူး။ အက်ဥ္းသား (၁၀)ေယာက္ေလာက္ မတန္တဆ ထားေတာ့ ဟိုလွဲ႔ဒီလွဲ႔ေတာင္ မနဲလုပ္ရတယ္။ အခင္းႀကီး သြားဖို႔ ဂံဖလားက ထြက္တဲ့ ခ်ီးနံ႔ကလည္း တခန္းလံုးကို နံေဟာင္ေနတယ္။ ညဘက္ ေရာက္ရင္လည္း ငရဲျပည္အလား ေအာင္းေမ့ရတယ္။
ေအာ္သံ၊ ဆူသံ၊ ရုိက္သံ ႏွက္သံ၊ ဆဲသံေတြနဲ႔။ ဒီလိုနဲ႔ဘဲ မိုးလင္းခဲ့ရတယ့္ ညေပါင္းေတြ အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီး ရွိလွပါ။ မိုးလင္းတာနဲ႔ တၿပိဳင္တည္း ဦးေခါင္းကို ေစာင္အုပ္ၿပီး တေယာက္ၿပီး တေယာက္ အမွတ္(ရ) ေထာက္လွမ္းေရးကို ေခၚသြားတယ္။ စစ္ေၾကာေရး အလုပ္ခံရတယ္။ ရုိက္ႏွက္ ကန္ေၾကာက္ၾကတယ္။ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ေတြ အျပည္႔ရၿပီး အေျခအေန မဟန္ေတာ႔ဖူး ဆိုမွ အခ်ဳပ္ခန္းထဲကို ေခြးေမာင္းသလို ျပန္ပို႔ ခံရၾကတယ္။
အခ်ဳပ္ခန္း အတြင္းမွာ ေထာင္က်ေနတဲ့ ရာဇ၀တ္သားေတြက “ဟ….မင္းတို႔ ေက်ာင္းသားေလးေတြဘဲ“ “ကိစၥမရွိဘူး ငါတို႔နဲ႔ေနပါ” ဆိုၿပီး သူတို႔က စစ္ေၾကာေရးက ရလာတဲ႔ ဒဏ္ရာေတြကို ၀ိုင္း၀န္းႏွိပ္ႏွယ္ျပဳစု ေပးၾကတယ္ ေဆးထည့္ေပးၾကတယ္။ ေဆးကေတာ့ တျခား ဟုတ္ရိုးလား ေထာင္ဆိုေတာ႔ ႀကံဖန္ၿပီး ရွိတဲ႔ဟာေလးနဲ႔ ဆီနဲနဲမွာ ျပာမွဳန္႔ ေတြေရာထားတာ။ ဒဏ္ရာ ရထားတဲ့ ေနရာအႏွံ႔ လိမ္းေပးၾကတယ္။ ဘ၀တူ အက်ဥ္းသမားေတြရဲ႕ ေႏြးေထြးတဲ့ ျပဳစုမွဳကို ခံလိုက္ရေတာ့ ခႏၶာကိုယ္က နာေနေပမဲ႔ စိတ္သက္သာရာေတာ႔ ရသြားတာေပါ႔၊ ေရွ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေတာ့ သူတို႔ ပါးစပ္ထဲက ေျပာသမွ် အမိန္႔ျဖစ္ေနေတာ႔ ေသျခာတာ ဘာမွမရွိဖူး အားလံုး ဝိုးတိုးဝါးတားဘဲ။
အမွတ္(ရ) ေထာက္လွမ္းေရးမွာ ေမာ္လၿမိဳင္၊ မႏၱေလး ဖက္ကေန ဖမ္းလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္း တခ်ဳိ႕ကို ျပန္ေတြ႔ရတယ္။ ေတြ႔ရတယ္ ဆိုတာကလည္း တံခါးၾကားကေန ေခ်ာင္းၾကည္႔လို႔ ေတြ႔ရတာ။ အားလံုးက ေငြေရာင္ လက္ေကာက္ ကိုယ္စီနဲ႔ေပါ႔။ တေယာက္ကို ေစာင္တထည္စီ ေခါင္းၿမီးၿခံဳထားတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။
ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းဆရာ၊ အမွဳထမ္းအားလံုး(၃၀) ေက်ာ္ဟာ ႏွစ္ (၅၀) ေရႊရတုသဘင္ မေရာက္ခင္မွာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ အဖမ္းခံလိုက္ၾကရတယ္။
တခ်ဳိ႕ ေဘာင္ဒရီ အခ်ဳပ္ခန္း၊ အမွတ္(ရ) ေထာက္လွမ္းေရး၊ အင္းစိန္ႀကိဳးတိုက္၊ တခ်ဳိ႕ အိပ္ေဆာင္ အသီးသီး ခြဲပို႔ၾကတယ္။ ခုႏွစ္ကေတာ့ ၁၉၇၀မွာပါ။ အမွဳတြဲ ကေတာ့ ႏွစ္(၅၀) ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေရႊရတုသဘင္ လွဳပ္ရွားမွဳပါ။ ေမာ္လၿမိဳင္၊ မႏၱေလး၊ ရန္ကုန္ ေက်ာင္းသားလွဳပ္ရွားမွဳ ေဖၚထုတ္ဘို႔ ျပင္ဆင္ေနဆဲမွာ ေထာက္လွမ္းေရးက သတင္းရၿပီး အဖမ္းခံၾကရတာပါ။ ေဘာင္ဒရီ ငရဲခန္း အမွတ္(ရ) ေထာက္လွမ္းေရး၊ အင္းစိန္ေထာင္ ႀကိဳးတိုက္တို႔ရဲ႕ ညွင္းပမ္း ႏွိပ္စက္တာေၾကာင့္ ေတာင္ႀကီး ေကာလိပ္က ေက်ာင္းသား ေစာမူလယ္ဟာ နံရုိးမွာ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ေထာင္တြင္းမွာဘဲ က်ဆံုး သြားရွာခဲ့ရတယ္။
ကရင္ အမ်ဳိးသားေလးပါ။ အသက္ (၂၀) ဘဲရွိပါေသးတယ္။ ျမင္းၿခံက ေက်ာင္းသား တေယာက္ကေတာ့ ဦးေႏွာက္ထိခိုက္ၿပီး သြက္သြက္ခါေအာင္ ရူးသြားရွာတယ္။ တိုးတက္တဲ႔ ႏိုင္ငံေတြမွာ ဆိုၾကတယ္ လူငယ္ဆိုတာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္တဲ႔၊ အခုေတာ႔ အနာဂတ္ေတြကို သင္းကြပ္ေနတဲ႔ အစိုးရဆိုေတာ႔ ဘယ္လမ္းသြားေနလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားတာ ၾကည္႔ၾကေပေတာ႔။
၁၉၇၀ ခုႏွစ္ ေစာေစာပိုင္း ကာလ အထိမွာေတာင္ ပုဒ္မ (၅) မဖ်က္ သိမ္းရေသးဘူး။ ပုဒ္မ (၅) ဆိုတာ အခု (၅)ည နဲ႔ အတူတူပါဘဲ။ သံသယနဲ႔လည္း ဖမ္းႏိုင္တဲ့ အမႈပါ။ ႏိုင္ငံေရးသမား ဆိုလိုက္ရင္ ပုဒ္မ(၅)နဲ႔ ဆြဲ ခံရမွာ ေသျခာပါတယ္။ ယခု ပုဒ္မ (၅) ေထာင္ က်ေဆာင္မွာ အနယ္နယ္ အရပ္အရပ္က ေက်ာင္းသားေတြကို ခြဲၿပီး ထားတယ္။ က်ေနာ့္ ကိုေတာ့ အမွတ္(ရ) ေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔ ေဘာင္ဒရီမွာ တလၾကာ စစ္ေၾကာတယ္။ တိုက္ပိတ္ခံရတယ္။ သီခ်င္းမဆိုရ၊ စာမေရးရ၊ စကားလွမ္း မေျပာရ ဆိုတဲ့ စည္းကမ္းေတြကို ေဖါက္ဖ်က္ ဆန္႔က်င္လို႔ ေထာင္ဘာယာ (ေထာင္ဝန္ထမ္း) ေတြရဲ႕ အမ်ဳိးမ်ဳိး ရုိက္ႏွက္ ႏွိပ္စက္မွဳေတြကို ခံခဲ့ရပါတယ္။ စာမေရးရ ဆိုေပမဲ့ က်ေနာ္ ရင္ထဲအႀကိတ္အခဲ အျဖစ္ခုေနလို႔ စာေရးခဲ့ပါတယ္။ ကဗ်ာေလး တပုဒ္ပါပဲ။ မွတ္မွတ္ရရ ရွိပါေသးတယ္။ ဒီကဗ်ာေလးက ………
ဒင္းတို႔ ႏွိပ္စက္ေသြးပြက္ပြက္ထြက္လည္းငါ၏ဘ၀ဆံုးအံ့မထင္တိုက္ပြဲ၀င္။
ဒီကဗ်ာကို ေရးမိလို႔ (၁)လေက်ာ္ လံုးတီးဆန္ၾကမ္း စားရၿပီး၊ ေရခ်ဳိးခြင့္ပါ ပိတ္လိုက္ ပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ က်ေနာ့္ကို အေဆာင္(၅) ကို ပို႔လိုက္ပါေတာ့တယ္။ အေဆာင္(၅)ကို ျပန္ပို႔လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔နဲ႕ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္မ်ားကို ျပန္ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ (၅)ေဆာင္မွာ (၁)ႏွစ္ေက်ာ္ ေနခဲ႔ရတယ္။ အဲဒီတံုးက (၅) ေဆာင္မွာ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို ခြဲၿပီးထားတယ္။ ေတာတြင္းက ဖမ္းမိသူမ်ား၊ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ေျမေပၚလွဳပ္ရွားမွဳမွ ဖမ္းမိသူမ်ား၊ ေကအမ္ယူပီ(ကရင္)မွ ဖမ္းမိသူမ်ား၊ ေနာက္ တကၠသိုလ္ႏွစ္(၅၀) ေရႊရတုမွ ထိမ္းသိမ္းထားတဲ့ ေက်ာင္းသားမ်ားေတြနဲ႔ သူတို႔ အေခၚ သူပုန္ေတြ တေဆာင္လံုး ျပည့္လွ်ံေနပါေတာ႔တယ္။
ေနာက္ ကိုကိုးကြ်န္းမွ ျပန္ေရာက္လာႀကတဲ့ ရဲေဘာ္မ်ားကို အေဆာင္ (၄)နဲ႔ အေဆာင္ (၅) ေအာက္ထပ္ မွာ (၁၀)ေယာက္ တခန္း (၁၅)ေယာက္ တခန္း ခြဲထားတယ္။ အေဆာင္(၄) အေဆာင္(၅)မွာ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသမားေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔ တကၠသိုလ္ ေရႊရတုႏွစ္ (၅၀) အထိမ္းအမွတ္ လွဳပ္ရွားမႈနဲ႔ အဖမ္းခံၾကရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြလည္း ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ေထာင္တြင္း ျပည့္လွ်ံလာတာ ေတြ႔ရလို႔ အခ်င္းခ်င္းမွာေတာ႔ အားတက္လာၾကတယ္။
အဲဒီေခတ္က ေထာင္တြင္းမွာ အဖြဲ႔အစည္ းေတြကလည္း စံုပါတယ္။ တဖြဲ႔နဲ႔တဖြဲ႔ လွ်ိဳ႕၀ွက္ ဆက္သြယ္ၾက၊ ႏိုင္ငံေရး တိုင္ပင္ ေဆြးေႏြးၾက၊ ႏိုင္ငံေရး ေလ့လာမွဳေတြ လုပ္ၾကနဲ႔ ေထာင္တြင္းမွာ တျဖည္းျဖည္း ေလ့လာေရး လွဳပ္ရွားမွဳေတြ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ အမွတ္(၄)ေဆာင္နဲ႔ အမွတ္(၅)ေဆာင္လဲ လွ်ဳိ႕၀ွက္ ဆက္သြယ္လို႔ ရလာပါေတာ့တယ္။
အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႔ ဆက္သြယ္ခဲ့တဲ့ နည္းက ဒီလိုပါ။ ေဆးလိပ္ မီးနဲ႔ ဆက္သြယ္တဲ့နည္းနဲ႔ ေထာင္နံရံကို လက္နဲ႔ ပုတ္ရုိက္တဲ့ နည္းပါ။ ေထာင္နံရံကို တခ်က္ရုိက္ရင္ Aပါ ႏွစ္ခ်က္ရုိက္ရင္ Bပါ၊ အေတာ္ေတာ႔ ခက္ရာခဲဆစ္ အဆက္အသြယ္ လုပ္ခဲ့ရတာပါ။
တရက္…. ေသျခာေျပာ တညေနေပါ႔ ေထာင္ ၀ါဒါေတြ ထမင္းစားေနတဲ့ အခ်ိန္---။ ေထာင္ၾကပ္ေတြ အလုပ္မ်ားေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ဟာ ေထာင္၀ါဒါေတြ အလစ္မွာ တဖက္အခန္းကို ေလ့လာေရး စာေစာင္(လွ်ဳိ႕၀ွက္) သြားပို႔ခဲ့ပါတယ္။ ေထာင္စည္းကမ္းအရ တခန္းနဲ႔ တခန္း ျဖတ္သန္းခြင့္ မရွိပါဘူး..။ က်ေနာ္ သြားေနစဥ္မွာဘဲ က်ေနာ္ေနတဲ့ အခန္းက တံခါးကို ၀ါဒါတေယာက္က ပိတ္လိုက္ၿပီး လူစစ္ေဆးပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က တဖက္အခန္းမွာ ပိတ္မိေနပါေလေရာ။ က်ေနာ့္အခန္းကို ျပန္ဘို႔ အခ်ိန္ မရေတာ့ပါဘူး။
က်ေနာ့္ အိပ္ခန္းမွာ လူတေယာက္ လိုေနပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္လည္း တဖက္ခန္းက အိမ္သာ အတြင္းမွာ ၀င္ပုန္း ေနေပမဲ့ က်ေနာ္ ေျပးမလြတ္ေတာ့ပါဘူး။ စာရြက္ စာတမ္းေတြကိုေတာ့ အျမန္ဆုတ္ၿဖဲၿပီး ဆီးသြားတဲ့ ပုံးထဲ ထည့္လိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ကို ေထာင္ၾကပ္က ဖမ္းေခၚၿပီး ေထာင္မွဴးဆီ ေခၚသြားတယ္။ ေထာင္မွဴးက က်ေနာ့္ကို ေတာ္ေတာ္ ႏွိပ္စက္လိုက္တယ္။ ပါးေတြ နားေတြကို ဘယ္ျပန္ ညာျပန္ရုိက္ၿပီး အေမွာင္တိုက္ကို ပို႔ လုိက္တယ္။ အေမွာင္တိုက္ အတြင္းမွာ ေရျဖတ္တယ္။ ေနာက္ မီးလည္း ျဖတ္လိုက္တယ္။ (၄) ေပပါတ္လည္ အေမွာင္တိုက္ အတြင္းမွာ (၁)လေက်ာ္ ေနခဲ့ရတယ္။ ဒီအေမွာင္တိုက္ အတြင္းမွာ ေန႔နဲ႔ ည ခြဲလို႔ကို မရခဲ့ပါဘူး။ ေန႔ပူ၊ ညပူနဲ႔ အိပ္မရ၊ စားမရနဲ႔ ဆင္းရဲ ပင္ပန္းတဲ့ ဘ၀ေတြကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ က်ေနာ့္ကို အထူးတုိက္ပို႔ လိုက္ပါတယ္။
အထူးတိုက္ ဆိုတာက မ.ဆ.လ(ျမန္မာ့ ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီ) ေခတ္မွာ ေပၚတာပါ။ သူတို႔ ထဲက ျပစ္ဒဏ္က်တဲ႔ ဗိုလ္မွဴး၊ ဗိုလ္ႀကီးေတြကို ထားတဲ့ေနရာပါ။ အထူးတိုက္မွာ တပါတ္ေလာက္ တိုက္ပိတ္ခံရၿပီး ကံေကာင္းတယ္လို႔ပဲ ဆိုမလား? ေလာက ငရဲက ကၽြတ္ခ်ိန္ တန္တယ္ ေျပာရမလား? ၁၉၇၃ခုႏွစ္ ဧပရယ္ ၁၃ရက္ေန႔မွာ အေထြေထြ လြတ္ၿငိမ္း ခ်မ္းသာခြင့္နဲ႔ ေထာင္က ထြက္ခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ ေထာင္ဗူး၀မွာ ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ ျပန္လည္ ဆံုေတြ႔ ခြင့္ရတယ္။
ႏိုင္ငံေရး သမားေဟာင္းေတြလည္း ေတြ႔ရတယ္။ ကြ်န္းျပန္ ရဲေဘာ္ေတြကိုလည္း ေတြ႔ရတယ္။ ေထာင္က ထြက္ၿပီး ရန္ကုန္မွာ က်ေနာ္ ခဏေနပါတယ္၊ ၿပီးမွ နယ္ျပန္ခဲ့တယ္။ မိဘ ေဆြမ်ဳိးမ်ားနဲ႔ ခဏေနၿပီး ရန္ကုန္ကို ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ ျပန္တက္ခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္ကို ျပန္တက္ခဲ့ရတဲ့ ကိစၥက ေထာင္တြင္းမွာ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြကို အေကာင္အထည္ ေဖၚေရးကိစၥပါ။ အျပင္မွာ က်န္ေနေသးတဲ့ ရဲေဘာ္မ်ားနဲ႔ စုေပါင္းၿပီး လွဳိဳ႕၀ွက္ ေဆြးေႏြးပြဲ ကိစၥေတြလုပ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကပါတယ္။ အဓိက လုပ္ဖို႔က စနစ္တခု ေျပာင္းဖို႔ အတြက္ လြတ္ေျမာက္ေဒသကို ထြက္ခြာဖို႔ပါဘဲ။
ဒီလဟာ ဗမာ႔သမိုင္းမွာ ရက္စဥ္အလိုက္ အၿမဲတမ္း သမိုင္းတင္ သမိုင္းဝင္ရက္ေတြ ျပည္႔လွ်ံေနၿပီး၊ အေနာက္ေတာင္ မုတ္သုန္ေလ နဲ႔ အတူ ဇူလိုင္ မိုးစက္မ်ား ရြာသြန္းတာဟာ ေက်ာင္းေတာ္သားေတြရဲ႕ ေသြးစက္ေတြနဲ႔ ဖ်န္းပက္ လိုက္သလို တႏုတ္ႏုတ္ ခံစားရတယ္လို႔ အသက္နဲ႔ ရင္းခဲ႔တဲ႔ ေက်ာင္းေတာ္သား တဦးက တခုတ္တရ ေျပာျပဖူးတာ ဒီခ်ိန္ ဒီရာသီေရာက္တိုင္း ၾကားေယာင္ ေနမိေတာ႔တယ္ ။
ဘ၀င္း ( ဆဲဗင္းဇူလိုင္ ေက်ာင္းသားေဟာင္း တဦး )