ႏိုင္ငံမဲ့ လူငယ္ေလးတဦးရဲ႕ အိပ္မက္

၁၇ ရက္ စက္တင္ဘာ ၂၀၀၉။ ကိုေထြး (ဧရာ၀တီ)

ေကာင္းကင္ကို စိုးမိုး ပ်ံသန္း ႏို္င္ဖို႔ ဆိုတဲ့ အိပ္မက္ရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းတခုကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ခဲ့တဲ့ ေမာင္ေသာင္ဒီီ ကေတာ့ အခက္အခဲ အတားအဆီးေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ ခ်ီဘာၿမိဳ႕မွာက်င္းပ ျပဳလုပ္မယ့္ အိုမီဂါရီ စကၠဴေလယာဥ္ ၿပိဳင္ပြဲကို ၀င္ေရာက္ ယွဥ္ၿပိဳင္ဖို႔အတြက္ ဒီေန႔ပဲ ထြက္ခြာသြားခဲ့ပါၿပီ။
“က်ေနာ့္ကို ထိုင္း၀န္ႀကီးခ်ဳပ္က အေကာင္းဆုံး ႀကိဳးစားဖို႔ အားေပးစကားေျပာတယ္၊ တကယ္လို႔ ၿပိဳင္ပြဲမွာ ဆုရခဲ့ရင္ သူ႔ကို အရင္ဆုံးလာ ေတြ႔ဖို႔ေျပာတယ္၊ အဲ့ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ အခု ပထမဆုရဖို႔အတြက္ လက္ေတြ သန္မာေအာင္ အျပင္းအထန္ ေလ့က်င့္ ေနတယ္” လို႔ ေမာင္ေသာင္ဒီ က ေျပာပါတယ္။
ထိုင္းႏိုင္ငံ ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႕မွာ ေက်ာင္းစတက္ခဲ့ရတဲ့ ေမာင္ေသာင္ဒီဟာ ၁ တန္း ေက်ာင္းသား ဘ၀ကတည္းက စကၠဴနဲ႔ ေလယာဥ္ပ်ံ ခ်ိဳးေခါက္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ယွဥ္ၿပိဳင္ ကစားေလ့ ရွိခဲ့ရာက ၄ တန္းေရာက္ေတာ့ ခ်င္းမိုင္ တကၠသိုလ္က ႀကီးမွဴးက်င္းပတဲ့ စကၠဴ ေလယာဥ္္ပ်ံ ၿပိဳင္ပြဲမွာ ပထမ ရရွိခဲ့ပါတယ္။
ထုိင္းႏိုင္ငံ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ National Mental and Material Tenology (Mtec) က က်င္းပတဲ့ စကၠဴေလယာဥ္ ၿပိဳင္ပြဲမွာလည္း သူရဲ႕ေလယာဥ္က ၁၂.၅၀ စကၠန္႔ ၾကာ ေလေပၚမွာ ပ်ံ၀ဲႏိုင္လို႔ ပထမဆု ရရွိခဲ့ျပန္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ အိုမီဂါရီ ၿပိဳင္ပြဲမွာ ၀င္ေရာက္ ယွဥ္ၿပိဳင္ဖို႔ အရည္အခ်င္း ျပည့္မီသူ တဦးျဖစ္လာတဲ့ အတြက္ ၿပိဳင္ပြဲမွာ ဝင္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ဖို႔ ဖိတ္ၾကားခံခ့ဲဲရတာပါ။
ေမာင္ေသာင္ဒီက “က်ေနာ္က ေလယာဥ္ပ်ံ တည္ေဆာက္တဲ့သူ ျဖစ္ခ်င္တယ္၊ စက္မႈလက္မႈကို ၀ါသနာ ပါတယ္၊ က်ေနာ္က ဖန္တီးရတာကို ၀ါသနာပါတယ္” လို႔ သူ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ေျပာပါတယ္။
သို႔ေပမယ့္လည္း ထိုင္း ျပည္ထဲေရး ၀န္ႀကီးဌာနက သူ႔ကိုခရီးသြားလတ္မွတ္ ထုတ္ေပးဖို႔ ျငင္းပယ္ခဲ့တဲ့ အတြက္ သူ႔ အိပ္မက္ေတြ ေပ်ာက္ဆုံးလုမတတ္ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။
ဆိုၿပီး ထိုင္း ျပည္ထဲေရး ဝန္ႀကီး Chavarat Charnvirakul က ေမာင္ေသာင္ဒီကို ထိုင္းႏိုင္ငံသား ျဖစ္ခြင့္မေပးႏုိင္ဘူး ဆိုတာနဲ႔ တကယ္လို႔ ဒီၿပိဳင္ပြဲကို သူ ဝင္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ျမန္မာျပည္ ကိုယ္စားျပဳၿပီးပဲ ဝင္ၿပိဳင္လို႔ ရမယ္ ဆိုၿပီး ေျပာခဲ့ပါတယ္။
“က်ေနာ့္ကို ျပည္ထဲေရးဌာနက ျငင္းလိုက္ေတာ့ ၀မ္းနည္းတယ္၊ စိတ္မေကာင္းဘူး၊ က်ေနာ္က ထိုင္းႏိုင္ငံသားလို႔ ပဲထင္တယ္၊ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ေပ်ာ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံသား ျဖစ္ဖို႔ အတြက္ကေတာ့ အာဏာပိုင္ေတြ ေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္၊ ျမန္မာျပည္ဆိုတာ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီက တဆင့္ပဲ က်ေနာ္ၾကားဖူးတယ္” လို႔ အသက္ ၁၂ ႏွစ္အရြယ္ ေမာင္ေသာင္ဒီက ေျပာပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ထိုင္း ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ အဖိဆစ္ ေဝ့ခ်ာခ်ီဝရဲ႕ ၾကား၀င္ ေဆာင္ရြက္ေပးမႈေၾကာင့္ ေမာင္ေသာင္ဒီဟာ ယာယီ ႏိုင္ငံကူး လတ္မွတ္ ရရွိခဲ့ပါတယ္။ ထုိင္းႏိုင္ငံ အေျခစိုက္ ေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားေတြရဲ႕ ပညာေရးအတြက္ အက်ိဳးေဆာင္ ေပးေနတဲ့ ေဒါက္တာ သိန္းလြင္က “တကယ္လို႔သာ သြားခြင့္ မရွိဘူး ဆိုရင္ေတာ့ ကေလး တေယာက္ရဲ႕ အခြင့္အေရး ဆုံးရႈံးတာပဲ၊ ထိုင္း၀န္ႀကီးခ်ဳပ္က ဒီလို ဆုံးျဖတ္ လိုက္ျခင္းဟာ ထိုင္းႏိုင္ငံက လူ႔အခြင့္အေရးကုိ ေလးစားတယ္ ဆိုတာ ျပသလိုက္တာပဲ။ ျမန္မာ ႏိုင္ငံသားေတြ အေပၚမွာ စာနာရာလည္း ေရာက္တယ္၊ ကေလးရဲ႕ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ႀကိဳးပမ္း အားထုတ္မႈကို အားေပးခံရတဲ့ အတြက္ ဒီထက္ပိုၿပီးေတာ့ ထူးခၽြန္ႏိုင္တယ္” လုိ႔ ေျပာပါတယ္။
ေမာင္ေသာင္ဒီရဲ႕ မိဘေတြ အေနနဲ႔ကေတာ့ ေက်ာင္းလည္း တက္ႏိုင္၊ အလုပ္အကိုင္ ရွာေဖြရတာလည္း လြယ္ကူၿပီး အနာဂတ္ ခရီး ပိုမိုေကာင္းမြန္ ေစဖို႔အတြက္ ထိုင္းႏိုင္ငံသား ျဖစ္ခ်င္ၾကတဲ့ ဆႏၵ ရွိေနပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ေမာင္ေသာင္ဒီရဲ႕ မိဘ ၂ ပါး ျဖစ္တဲ့ စိုင္းညႊန္႔နဲ႔ နန္းမြဲတို႔ဟာ ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္း ခိုလန္ ဇာတိ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ရြာမွာ စီးပြားေရး မေကာင္းတဲ့ အတြက္ လက္ထပ္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္မွာ ထိုင္းႏိုင္ငံကို အလုပ္လုပ္ဖို႔ ေရာက္လာၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမား ၂ သန္းကေန ၄ သန္းထိ အလုပ္ လုပ္ကုိင္ ေနၾကၿပီး အမ်ားစုက တရားမ၀င္ လာေရာက္ လုပ္ကိုင္ၾကသူေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။
ေမာင္ေသာင္ဒီရဲ႕ မိဘေတြ ေရာက္စက FANG ေဒသမွာရွိတဲ့ လိုင္ခ်ီး၊ လိေမၼာ္တို႔ စိုက္တဲ့ ၿခံမွာ ၀င္လုပ္ခဲ့ရၿပီး အဲဒီ ၿခံပိုင္ရွင္ကအလုပ္သမား မွတ္ပုံတင္ မလုပ္ေပးခဲ့ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။
၁၉၉၇ ခုႏွစ္ ေမာင္ေသာင္ဒီကို ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ မွတ္ပုံတင္ မရွိတဲ့အတြက္ ေဆးရုံကို မသြားရဲတာေၾကာင့္ ေမြးစာရင္းမရခဲ့ဘူးလို႔ သိရပါတယ္။
“အဲဒီတုန္းက အလုပ္သမား မွတ္ပုံတင္မရွိတဲ့ အတြက္ ေဆးရုံကုိလည္း မသြားရဲဘူး၊ ေမြးစာရင္း မလုပ္ခဲ့ရဘူး၊ FANG မွာ ၃ ႏွစ္ ၄ ႏွစ္ေလာက္ ေနၿပီးေတာ့ အလုပ္အကိုင္ ပိုေကာင္းမယ္လို႔ ထင္ရတဲ့ ခ်င္းမိုင္ကို လာခဲ့တာ၊ အဲဒီတုန္းက အလုပ္သမား မွတ္ပုံတင္မရွိေတာ့ ဘယ္မွ မသြားရဲဘူး” လို႔ ေမာင္ေသာင္ဒီရဲ႕ မိခင္ နန္းမြဲက ျပန္ေျပာပါတယ္။
ခ်င္းမိုင္ကို ေရာက္ေတာ့ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းမွာ ပန္းရံအျဖစ္နဲ႔ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ၿပီးေတာ့ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွာေတာ့ အလုပ္သမား မွတ္ပုံတင္ကို ရရွိခဲ့ဲပါတယ္။
တႏွစ္ၿပီး တႏွစ္ သက္တမ္းတိုးလာတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ အလုပ္သမားကတ္ဟာ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ မွာ သက္တမ္းကုန္ဆုံးမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ထုိင္းႏိုင္ငံကခ်မွတ္မယ့္ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမား ဥပေဒကုိ ေစာင့္ဆိုင္း ေနရတယ္လို႔လည္း သိရပါတယ္။
ေမာင္ေသာင္ဒီရဲ႕ ညီမေလး ျမဴ ကိုေတာ့ ဟန္ဒုန္း ဘက္က ေဆးရုံတရံုမွာ ေမြးဖြားခဲ့ရလို႔ ေမြးစာရင္းကို ရယူႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
“လုပ္အားခအေနနဲ႔ က်ေနာ္က တရက္ကို ဘတ္ ၁၈၀ (က်ပ္ ၅၅၀၀ ဝန္းက်င္)၊ က်ေနာ့္ မိန္းမက ၁၅၅ ဘတ္ (၄၅၀၀ က်ပ္ ဝန္းက်င္) ရတယ္၊ မနက္ ၈ နာရီ ကေန ညေန ၅ နာရီ အထိ ေနပူ မုိးရြာမေရွာင္ လုပ္ရတယ္၊ တခါတေလ အဆင္မေျပဘူး” လို႔ စိုင္းညြန္႔က ဆို ပါတယ္။
မိဘေတြ အေနနဲ႔ အလုပ္ကို ႀကိဳးစားလုပ္ကိုင္ၿပီး သားသမီးကုိ ပညာ အေမြေပးဖို႔ ဆုံးျဖတ္လုိုက္ရင္း ေမာင္ေသာင္ဒီကို စတင္ ေက်ာင္းအပ္ခဲ့ပါတယ္။ အရင္က ပညာသင္စရိတ္ အေနနဲ႔ တႏွစ္ကို ဘတ္ ၁၀၀၀ (က်ပ္ ၃၀၀၀၀ ဝန္းက်င္) ကုန္က်ခဲ့ေပမယ့္ ဒီႏွစ္ ထိုင္းအစိုးရရဲ႕ ေျပာင္းလဲလိုက္တဲ့ ဥပေဒေၾကာင့္ ေငြကုန္စရာ မလိုေတာ့ဘူးလို႔လည္း ဆိုပါတယ္။
ေမာင္ေသာင္ဒီတို႔ရဲ႕ မိသားစုက အလုပ္လုပ္တဲ့ ေနရာကို မူတည္ၿပီး ေရႊ႕ေျပာင္း ေနထိုင္ရတာေၾကာင့္ တေနရာ တည္းမွာ အတည္တက်ေနေလ့ မရွိဘဲ လက္ရွိ ေနထိုင္ေနတဲ့ အခန္းကို ေျပာင္းလာတာ ၄ လပဲ ရွိေသးတယ္ လို႔ သိရပါတယ္။
“ေမာင္ေသာင္ဒီ မူႀကိဳတုန္းကေတာ့ ခ်င္းမိုင္မဲ့ႀကိဳးဘက္က ေက်ာင္းမွာထားတယ္၊ ၁ တန္းေရာက္မွ ဒီအခုေနတဲ့ Ban Huay Sai ေက်ာင္းကို ေျပာင္းလာတယ္၊ အိမ္က သူ႔ကို အႀကိဳအပို႔ လုပ္ေပးတယ္” လို႔ ဖခင္ျဖစ္သူက ေျပာပါတယ္။
၁၉၉၅ ခုႏွစ္ ရွမ္းျပည္နယ္ ခိုလန္ရြာ ကေနထြက္လာၿပီးေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ အလုပ္လာေရာက္လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ စိုင္းညႊန္႔နဲ႔ နန္းမြဲတို႔ အတြက္ေတာ့ ေမာင္ေသာင္ဒီ့ေၾကာင့္ သတင္းဌာနေတြရဲ႕ ေမးျမန္းမႈေတြကို ေျဖၾကား ေနရတာက စိန္ေခၚမႈတခု ျဖစ္ေနပါတယ္၊
“သတင္းသမားေတြေမးတာကို ေျဖရေတာ့ ထိုင္းစကားတခ်ိဳ႕ေတာင္ခပ္ေမ့ေမ့ျဖစ္ကုန္တယ္၊ တခုခုမွားသြားမွာ စိုးရိမ္တယ္၊ ကင္မရာေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ မလြတ္လပ္ဘူး၊ ေနရခက္တယ္” လို႔ သူတို႔က ေျပာပါတယ္။
ထိုင္းနဲ႔ ျမန္မာ ၂ ႏိုင္ငံလုံးက အသိအမွတ္ မျပဳတဲ့ ႏိုင္ငံမဲ့ေနတဲ့၊ ေမာင္ေသာင္ဒီလို ကေလးေတြဟာ နယ္စပ္ တေလွ်ာက္မွာ ေျမာက္ျမားစြာ ရွိေနတယ္လို႔ သတင္းေတြအရ သိရပါတယ္။
ႏိုင္ငံမဲ့ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို ၾကားလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ေမာင္ေသာင္ဒီရဲ႕ မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္ေတြ ရစ္၀ဲလာၿပီးေတာ့ အေစာပိုင္း တက္ႂကြေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕ အသံဟာ တိမ္၀င္ နစ္ျမႇဳပ္သြားပါေတာ့တယ္။ ။